Lien Veenstra met haar pupil Meike de Vlas, 1964
Het bestuur van de KNRB heeft met leedwezen kennisgenomen van het heengaan van
Lien Veenstra
Ridder in de Orde van Oranje-Nassau
Erelid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond
“Lien heeft aan de ontwikkeling van het vrouwenroeien in Nederland een belangrijke bijdrage geleverd. Zij heeft daarin, samen met tijdgenote Nely Gambon,een centrale functie vervuld. Niet alleen als atlete en als coach, maar tevens als bestuurster heeft zij als vrouw een baanbrekende rol in de Nederlandse roeisport vervuld. Lag bij Nely Gambon meer de nadruk op haar bestuurlijke internationale invloed, voor Lien geldt dat de nadruk lag op eigen roeisuccessen als coach en atlete en het op een hoger niveau brengen van het nationale vrouwenroeien.
Lien begon haar carrière in de roeiwereld in 1946 als lid van de Koninklijke Groninger Roeivereniging de Hunze. In 1948 begon zij daar met wedstrijdroeien. Opmerkelijk was, dat Lien van meet af aan anders dan voor het in die tijd voor vrouwen dominerende “stijlroeien” ,uitsluitend interesse had in echt hard roeien. In die tijd waren er eigenlijk nog geen officiële internationale roeiwedstrijden voor (in die tijd ook nog aangeduid als )“dames”. Lien behaalde in 1951 op de toen dus nog “officieuze “ Europese Kampioenschappen voor Dames in Macon in de “Vier met Stuurvrouw “ de eerste plaats. Een prestatie die zij op de evenzeer nog officieuze Europese kampioenschappen in Amsterdam in 1952 wist te prolongeren. In 1957 werd zij in een dubbel twee naar de intussen officiële Europese Kampioenschappen voor Dames in Duisburg uitgezonden. In dit jaar zette zij een punt achter haar carrière als actieve roeister. Hoewel zij zo af en toe natuurlijk nog wel in de boot stapte.
Vanaf 1957 ging Lien coachen. Ze begeleidde vrijwel uitsluitend vrouwenploegen naar nationale en internationale successen. Zeker moeten haar successen met pupil Meike de Vlas worden genoemd. Die behaalde met Lien als coach in 1962 op de EK in Oost-Duitsland de 5e plaats. Voor beiden was echter het behalen van de zilveren medaille in de skiff op de EK 1964 op de Bosbaan in Amsterdam ongetwijfeld het hoogtepunt. “Haar “vereniging De Hunze (zij was er voorzitter, secretaris, penningmeester en wedstrijdcommissaris) beloonde Lien’s niet aflatende inzet voor de vereniging in dat jaar met het Erelidmaatschap.
Door deze nationale en internationale successen kwam Lien in contact met de KNRB. En: zij viel op, door haar bescheiden, betrouwbare en immer accurate, integere en enthousiasmerende manier van werken. In 1966 trad zij toe tot de Technische AdviesCommissie (TAC) Dames en in dat zelfde jaar werd haar voor het eerst gevraagd om als Chef d’équipe te fungeren voor die damesploegen die onder KNRB vlag aan internationale wedstrijden gingen deelnemen. Een rol die zij tot 1971 zou vervullen. Tot 1975 maakte Lien deel uit van de TAC Dames. De periode dat Lien deel uitmaakte van de TAC Dames was een bloeiperiode van het Nederlandse vrouwenroeien die zich kenmerkte door een grote internationale medailleoogst.
In deze zelfde periode speelde Lien een belangrijke rol bij het opzetten van een commissie die zich ging bezig houden met de opleiding van coaches. Voornamelijk gericht op damescoaches. Naar de plaats waar deze cursussen gewoonlijk werden gehouden, werden die in de roeiwereld al heel snel bekend als “de Weekeinden van Woudschoten”. Het is niet helemaal bekend vanaf welk jaar, maar tot 1983 speelde Lien een initiërende rol in de Commissie Opleidingen van de KNRB. Een commissie aan de wieg waarvan zij had gestaan.
Deze activiteiten leiden in 1970 op min of meer natuurlijke wijze tot haar toetreding tot het bestuur van de KNRB in de functie van Commissaris. Zij had daar met name “opleidingen / cursussen “ en “het officieel orgaan” (het blad “Roeien ” in haar portefeuille . Begin 1976 werd zij Secretaris in het bestuur van de KNRB. Een functie die zij tot 1978 zou bekleden. 1978 was ook het jaar waarin Lien, als erkenning voor haar bijzondere rol en uitmuntende verdiensten voor de Nederlandse roeigemeenschap werd benoemd tot Erelid van de KNRB.
Het einde van haar bestuurslidmaatschap, betekende evenwel niet het einde van haar activiteiten in KNRB-verband.
Zo heb ik haar persoonlijk nog meegemaakt toen ik begin jaren 80 toetrad tot de redactie van het bondsblad “Roeien”. De afstand Groningen – Amsterdam was ook op de toen al hoge leeftijd van Lien geen enkel probleem om op vrijwel iedere redactievergadering aanwezig te zijn. Steevast bleek zij de bijdragen van de redactieleden en overige vrijwillige “roei-journalisten “” nauwgezet en kritisch te hebben gelezen. En: haar immer juiste “correcties ”en inhoudelijke opmerkingen, gebracht met een typische Groningse nuchterheid, leverden een grote bijdrage aan de kwaliteit van het blad. Waarbij opgemerkt moet worden, dat zij weliswaar kritisch was maar er altijd tegelijkertijd in slaagde, duidelijk te maken dat de bijdrage die aan dat blad werd geleverd zeer werd gewaardeerd.
De laatste jaren van haar leven, was Lien bedlegerig. Maar: dat verhinderde haar niet, om steeds duidelijk te maken, hoezeer zij de ontwikkelingen met name bij haar “roeigeboortegrond “De Hunze bleef volgen en daar bij betrokken voelde. Zoals gedurende haar hele leven: “actief, bescheiden en accuraat” en immer met een positief kritische inslag.
De laatste maal dat ik contact met haar had, was in verband met de Wereldkampioenschappen Roeien in 2014. Lien gaf toen, als Erelid KNRB natuurlijk “bijzondere genodigde”, te kennen dat zij van plan was te komen. Maar: aan dat plan heeft zij om gezondheidsredenen uiteindelijk geen uitwerking kunnen geven.
Lien’s laatste bezoek aan de Hunze vond plaats ter gelegenheid van het lustrum in 2016. Bij die gelegenheid heeft zij samen met de twee jongste Hunze leden, een tweeling van 11 jaar, een boot gedoopt.
De uitvaart van Lien Veenstra zal zijn op de middag van woensdag 7 februari 2018 in Groningen. Zodra de KNRB beschikt over nadere gegevens zult u die hier aantreffen.
Met Lien verliest de Nederlandse roeigemeenschap iemand die in een lange reeks van jaren, op vrijwel alle vlakken een onuitwisbare rol heeft gespeeld. Wij wensen haar familie en vrienden heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies.”
Namens het bestuur van de KNRB,
Jan Willem Landman